by Gwee Li Sui
டேவிட்: அது… அது… எதிர்பாராமல் நடந்துவிட்டது… அதனால்…
சார்ல்ஸ் [பொங்கி]: ஆ!.. கொடியவனே! அவள் தற்கொலைக்கு நீதான் காரணமா? அவளைக் களங்கப்படுத்தித் தற்கொலை செய்துகொள்ள வைத்துவிட்டாய்! [கொதித்து] கொடியவனே! அல்லவை செய்தார்க்கும் நல்லவையே செய்த என் குடும்பத்தினர் எல்லாரையுமே அழித்துவிட்டாய்!.. உன்னை உயிரோடு விட்டால் உனக்குக் கிடைக்க வேண்டிய நீதி கிடைக்காது! நீ தப்பிவிடுவாய்! உன்னைத் தப்பவிட மாட்டேன்!
டேவிட் [கெஞ்சி]: சார்ல்ஸ்… சார்ல்ஸ்… என்னை ஒன்றும் செய்யாதே!.. ஜப்பானியர்களிடம் சொல்லி உனக்கு நல்ல பதவி வாங்கித் தருகிறேன்… என்னை விட்டுவிடு!..
சார்ல்ஸ் [வெறி பொங்க]: விட்டுவிடவா சொல்கிறாய்? மனித மிருகமே! இப்போது இது என்ன இடம் தெரியுமா? நீதிமன்றம்! நான்தான் நீதிபதி! நான் தான் ‘ஜூரி’! மூன்று கொலைகளுக்குக் காரணமான உனக்கு இப்போது நான் மரணதண்டனை விதிக்கிறேன்!
டேவிட் [துடிதுடித்து]: சார்ல்ஸ்… என்னை ஒன்றும் செய்யாதே! என்னை மன்னித்துவிடு!
சார்ல்ஸ் [உரத்துக் கத்தி]: மன்னிப்பா? உனக்கா மன்னிப்பு? உனக்கு விதிக்கப்பட்ட தண்டனையை இப்போதே நிறைவேற்றுகிறேன்!
டேவிட் [அலறி]: சார்ல்ஸ்! என்னைக் கொல்லாதே!.. என்னைக் கொல்லாதே!..
சார்ல்ஸ் [மூர்க்க வெறிகொண்டு]: கொடியவனே! தொலைந்து போ! தொலைந்து போ!..
தான் மறைத்துக் கொண்டு வந்த கத்தியால் சார்ல்ஸ், டேவிட்டின் நெஞ்சில் மாறிமாறி ஓங்கிக் குத்துகிறான். டேவிட் அலறியவாறு துடிதுடித்துக் கீழே விழுகிறான்.
காட்சி: 8
[முன்னோட்டக் காட்சி]
தன் பழைய நிகழ்வுகளை நினைவுகூர்ந்து நிகழ்காலச் சூழலுக்கு திரும்பும் சார்ல்ஸ், தொடர்ந்து பழைய நினைவுகளின் உணர்வில் குமுறுகிறான்.
சார்ல்ஸ் [வெறியுணர்வில்]: கொடியவனே! தொலைந்து போ! தொலைந்து போ!..
பாதிரியார்: சார்ல்ஸ்!.. சார்ல்ஸ்!
சார்ல்ஸ் [ஆழ்ந்த இரங்கலுடன்]: தந்தையே… என்னை… மன்னியுங்கள்… அன்று நான் அவனைக் கொன்றபோது… கொடுமையாய்க் கொலையுண்ட என் பெற்றோரும் களங்கம் துடைக்க உயிரை மாய்த்துக்கொண்ட என் தங்கையுமே என் முன் நின்றனர்… எனக்கு வேறு எதுவும் தோன்றவில்லை… ஆனால்… நான் செய்தது பாவம்தான்…
பாதிரியார்: ’ஒருவன் பாவம் செய்வானானால், நீதிபதியாயிருக்கிற இயேசு கிறிஸ்து நமக்காகப் பிதாவினிடத்தில் பரிந்து பேசுகிறவராயிருக்கிறார். நம்முடைய பாவங்களை நிவர்த்தி செய்கிற கிருபாதாரபலி அவரே’ என்று வேதப்புத்தகம் கூறுவதை நீ அறியாயா?
சார்ல்ஸ்: கர்த்தரே… உணர்ச்சி மேலீட்டால்… நான்… பாவம் செய்தேன்… என்னை மன்னியும்…
பாதிரியார்: இம்மையில் பாவம் செய்த உன்னை இரட்சகர்… நிச்சயம் மறுமையில் இரட்சிப்பார்!..
சிறையதிகாரி வருகிறார்.
சிறையதிகாரி: சார்ல்ஸ்…
சார்ல்ஸ்: ம்… நேரம் வந்துவிட்டது…
சிறையதிகாரி: சார்ல்ஸ்… உனக்கு… ஏதாவது இறுதி ஆசை இருக்கிறதா?..
சார்ல்ஸ்: இல்லை…
பாதிரியார் மெதுவாகப் பிரார்த்தனை செய்கிறார்.
பாதிரியார்: கர்த்தரே… ஜீவனோடிருக்கும்போதே சாவுக்குட்பட்டிருக்கிறோம். எங்கள் பாவங்கள் நிமித்தம் நியாயப்படி கோபம் கொண்டிருக்கிற கர்த்தாவே… தேவரீரிடத்திலன்றி, யாரிடத்தில் சகாயம் தேடுவோம். பரிசுத்தமுடைய தேவனே, சர்வ வல்லமை பொருந்திய கர்த்தாவே, இரக்கம் நிறைந்த இரட்சகரே, நித்திய மரணத்தின் கொடிய வேதனைகளுக்கு எங்களை ஒப்புக்கொடாதேயும். கர்த்தாவே எங்கள் இருதயத்தின் இரகசியங்களை அறிந்திருக்கிறீர். எங்கள் ஜெபங்களுக்கு இரக்கமுடைய உமது செவிகளை அடைத்துக்கொள்ளாதேயும். பரிசுத்தமுடைய கர்த்தாவே, எங்களுக்கு இரங்கிப் பொறுத்தருளும். சர்வ வல்லமையுடைய தேவனே, பரிசுத்தமும் இரக்கமுமுடைய இரட்சகரே, நீதிமிக்க நித்திய நியாயாதிபதியே, எங்கள் அந்திம காலத்தில் நேரிடும் எந்த வேதனைகளினாலும் நாங்கள் உம்மை விட்டுப் பிரியாதபடி செய்தருளும்…
சிறையதிகாரி: சார்ல்ஸ்… புறப்படு…
சார்ல்ஸ்: ம்… அந்த ஒரு நாளில் நிகழ்ந்துவிட்ட… அந்தப
் பாவச்செயலுக்கு.. இந்த ஒரே நாள் இறுதித் தீர்ப்பு அளிக்கப்போகிறது… ஒரு நாள் தோன்றும் உயிர் ஒரே நாளில் மறைகிறது…
சார்ல்ஸ் தலைகுனிந்தவாறு சிறையதிகாரியுடன் செல்கிறான். பாதிரியார், தொடர்ந்து பிராத்தனை செய்தவாறு அவர்கள் பின்னால் செல்கிறார்.
The Same Justice
BY PUTHUMAITHASAN
Translated by A. Palaniappan
CHARLES
ANTHONY, Charles’s father
GNANAM, Charles’s mother
RITA, Charles’s sister
DAVID
PRISON OFFICER
PRIEST
Scene 1
CHARLES, sentenced to death for the murder of one DAVID, awaits the day of execution in prison.
CHARLES: Hmm… It’s the day for which I have been waiting for months. In a couple of hours, the life of this day will be over too. My life will also be over. I killed that evil man seeking justice, and the very same justice is going to be meted out to me today. Before the day dawns… in that peaceful dawn, the hangman’s noose will choke my breath. My soul will be freed and will fly like a bird. Hmm… What did the judge say when he convicted me? “I pass the death sentence on Charles Anthony known as Charles this day 22 April 1943 for the murder of David.” The judge upheld justice by pronouncing the death sentence for the murder I had committed. The executioner is going to execute the judgment today. To sentence someone to be hanged and then to hang this person are not considered murder. They are carried out in the name of the law of the land. But, if an individual like me kills another individual who is influential enough to escape conviction, it becomes a murder punishable by law. Hmm… It is said that one can die when one is young, at the age of six, or at a ripe old age, at a hundred. Death knocks at my door between those two ages just when I am just twenty-eight. [A smile of frustration appears on his face.] Hmm… It’s strange to think of the how many types of death there are! Death at birth… death by poison… death by jumping down from the top of a building… to be knocked down fatally by a speeding vehicle… to die after a heart attack… And how about me? Well, death by hanging. I became a murderer because I killed a person. What about the one who is going to hang me and thus kill me in a little while from now?
The cell door is opened. The PRISON OFFICER is there to meet CHARLES.
PRISON OFFICER [approaching CHARLES]: Charles...
CHARLES: Oh, the officer? What brings you here?
PRISON OFFICER: Came to see how you are getting on.
CHARLES: I am awaiting the arrival of death.
PRISON OFFICER: You have been here in this prison for quite a few months as a condemned convict. You have always behaved well. Hmm… What can be done? Everything happens according to one’s fate.
CHARLES: Fate? [Suddenly.] Sir, will you be there when I am executed?
PRISON OFFICER: Yes. Why do you ask?
CHARLES [bitterly]: When the noose tightens around my neck… I will forget my pain… as I die… at the thought that there is someone known to me.
PRISON OFFICER [sympathetically]: Charles, when I think of you, I become very sorrowful indeed.
CHARLES: You said fate, didn’t you? It may be even that. But I have never regretted the murder I committed… neither then nor now. My parents expected so much from me. Alas… I feel bad that I die without fulfilling their wishes. They are no more now; nor is my sister. Though I may not be able to walk in freedom physically from this prison, my soul will become free. It is for that freedom that I am now waiting for.
PRISON OFFICER: As a prison officer, I am going to witness another sorrowful death.
CHARLES: Hmm… sorrowful death? Is not death sorrowful? Sir, they talk about natural death. Have you heard about it?
PRISON OFFICER: Of course.
CHARLES: What is natural death? They say that it is to die just like that without any sorrow or pain. Isn’t there pain in such natural death too? Who knows how much pain will the dying man feel at every second while his soul leaves the body? Do those around the dying know the pangs of death? Even if one dies with a smile, there will be pain of death frozen on that smile. Whatever way one dies, death as such is painful… sorrowful.
PRISON OFFICER [with pity]: Charles, you had been a teacher. So you are able to describe the nature of death in terms of pain. Try to forget death at least for the remaining couple of hours.
CHARLES: How can I forget? An hour… a minute… a second… and then all will vanish… vanish... as a matter of course.
PRISON OFFICER: The priest will be here in a little while. Let me go and bring him to you.
CHARLES: I am going to tell him my story for the last time. At least I can die after listening to his holy words.
PRISON OFFICER: Would you like to have something to eat?
CHARLES: What food does the dying, departing soul need? I don’t want anything.
PRISON OFFICER: All right.
The PRISON OFFICER leaves. The cell door closes.
CHARLES [to himself]: One is born without being able to say with what feelings one is born. One dies holding back all his feelings even if one knows how to articulate them. Which of the two is better? Birth or death?
CHARLES lies down on bed with a long sigh.
Scene 2
CHARLES is lying down with his eyes shut, conscious that his time has come. The PRISON OFFICER who brings the PRIEST with him opens the cell door.
PRISON OFFICER [calls]: Charles! Charles!
CHARLES [getting up from bed]: Hello...
PRISON OFFICER: Charles! I have brought the priest with me.
CHARLES: Hello, Father!
PRIEST: May the grace of God be upon you!
PRISON OFFICER: OK, Father. I will come back in a little while. You can carry on talking…
The PRISON OFFICER leaves.
PRIEST: Sit down, Charles.
CHARLES: Thank you, Father, for having visited me during my last moments.
PRIEST: Charles, would you like to tell me anything?
CHARLES: What shall I tell you? Everyone knows my tale one way or the other. And yet… I am about to go to heavens praying to be forgiven. I want to tell you my story before I go to the gallows. It will reduce the sorrow of my soul at least for a little while. Why did I do that? [Faltering.] Why…
PRIEST: Charles…
CHARLES: Why did I do the cruel act that is forbidden by the holy commandments? Why did I do it? I did it because I took it as an act of justice. May Jesus forgive me.
PRIEST: Jesus forgives you, Charles. Most of us keep committing sins knowing full well that we are committing sins. But, finally, he who pleads for forgiveness from our Father is the real man. God forgives such a man forever and ever.
CHARLES: I killed him thinking that it is a matter of justice to kill the unscrupulous. It is a sin, of course. But only the giver of life has the right to take it away. I don’t have the right.
PRIEST: Charles, you were teaching virtues to others as a teacher. Couldn’t you have avoided that murder?
CHARLES: It is also an act of virtue, Father, that I have killed that beast of a man who had dumped human values into a deep pit. At that time, I strongly believed that those who don’t deserve to live and those who are unwanted in this world are harmful to the world and that they should not exist at all. Hmm… Had there not been the Japanese invasion, perhaps I would not have murdered him. He destroyed my family in his selfish interests even as the Japanese attacks were on. He had destroyed my entire family.
He recalls the Japanese invasion.
Scene 3
Flashback. The Japanese are dropping bombs from the airplanes. The sirens keep on blaring. People run towards bunkers for safet
y. ANTHONY, GNANAM, and RITA are together.
ANTHONY [troubled]: Gnanam! The bombing has started again. We shall not be here anymore. We have to go to the safety of the bunkers! Quick!
GNANAM: Charles hasn’t returned yet. We don’t know where he will be now. How can we go without him?
ANTHONY: There are bunkers everywhere. He will be safe in one of them somewhere. Come, keep going!
RITA: What if my brother is heading straight here without seeking the protection of any bunker?
GNANAM: Yes, why don’t we wait for a little while?
ANTHONY: What are you talking about? How can we remain in this house during the bombing? The bunkers are a little away from here. If we don’t move immediately, the bombs may fall right here. Quick…
RITA: Dad, shall I bring the business documents and a few other important items?
ANTHONY [hurrying them up]: We don’t have time for all that. Get going.
They run towards the bunkers. Others are also running towards them.
RITA: See, Dad! It seems that the bunker is already full. See over there…
GNANAM: I’m not sure if we can find a place there.
ANTHONY: There will be some space. Let’s get going quick!
They run fast.
RITA: Ma, you got to move fast.
GNANAM: How can I run like you? You go ahead.
ANTHONY: You go ahead, Rita. I will bring your mother along.
RITA: Yes, Dad.
RITA runs fast.
ANTHONY: I never thought that the Second World War would spread that quickly here.
GNANAM: I wonder how many thousands are going to die in this war.
ANTHONY: Where there is creation, there will also be destruction. These days, the aggressors do not think that the Creator alone has the right to destroy. They cannot create, and yet they are bent on destroying.
