"I'm not going anywhere," zei ze.
Hoofdstuk 4
"Laten we gaan voor een wandeling," Dylan ooit zei over de telefoon.
"Ik ben niet bepaald een wandelaar" Amanda beantwoordden de vragenlijst.
"Oh, kom op. Met mij als uw gids, u doet geweldig!" zei hij enthousiast. Het was aanstekelijk. Amanda kon niet zeggen nee.
"Ik denk dat met een jacht guide, ik weet zeker dat sommige wildlife, nietwaar?" vroeg ze zegt.
"Nou, met mij bent u altijd zien wildlife," zei hij speels.
"Har har," zei ze.
Dylan chuckled. Ze vaarwel zei en hij had ingestemd hebben je haar oppakt in ongeveer een uur. Het was twee dagen na het incident met de zwarte beren en Amanda was beginnen te heroveren ademhalingstherapie in haar leven.
Nou, normaal als het leven kan zijn zonder uw vader, dacht ze.
Ze gooide haar telefoon op het bed en liep naar het venster dat gluurden rechts in het bos achter de cabine. Ze vroeg zich af wat haar vader zou denken van alles wat er was gebeurd de andere nacht. Wat zou hij doen?
Hij had altijd al haar kracht en hadden altijd geleerd haar moediger dan zij voelden. Ze probeerde wanhopig aan. Ze hadden het echt gevoelens voor Dylan, en haar vader had haar verteld dat ze nooit vrees in de weg van wat ze wilden, maar ze was niet helemaal zeker, hij had deze exacte situatie in gedachten toen hij zei dat alles.
Ze glimlachte bij de gedachte om haar vader wat er aan de hand was. Ze is zo dichtbij. Veel dichter dan zij en haar moeder waren, en dat was veel gezegd. Een pang van verdriet hit haar diep in de maag. Het voelde alsof het tegenovergestelde van vlinders, zoals een diepe blootgelegd dat nooit kon worden gevuld.
Amanda probeerde te schudden de gedachten van haar hoofd. Ze was niet al te verdrietig vandaag. Ze zou maken van haar wandeling met Dylan, zelfs als ze nooit hadden gewandeld meer dan een halve mijl in haar leven en hadden geklaagd de hele tijd naar haar Girl Scout leider.
Ze zou het niet zeggen Dylan.
Ze trok een aantal van haar zwaarste jeans en een paar laarzen die ze zou eigenlijk alleen in geval van nood. Ze zou werken. Ze waren eigenlijk bedoeld voor wandelen, dus wie weet immers dat zij niet bedoeld om ze te gebruiken?
Na kreeg ze gekleed, maakte ze zelf een snack in de keuken en begon om alle benodigdheden die ze nodig had. Er was enige overgebleven EHBO-spullen in de pantry van tochtjes haar familie had hier. Ze pakte. Ze kreeg een paar flessen water en een stok van Beef Jerky, just in case. Niet dat het zou zijn voor zeer lang moet ze ergens kwijt te raken. Ze was over het feit dat Dylan nam toeristen uit te jagen big horn schapen.
Tegen de tijd dat ze hadden gegeten en stopte haar tas, Dylan was pulling in front. Ze zag zijn Bronco via het keukenraam dat was boven de gootsteen. Ze pakte haar spulletjes en ontmoette hem vooraan.
"Over tijd" zij gepest worden. Haar zelfvertrouwen om hem heen groeide sinds hij had gedeeld, een geheim deel van zijn leven een deel van zijn leven had hij zich vervreemd van zovele anderen.
"alsof je niet alleen nu," zei hij met dat scheve grijns die haar elke keer weer.
Ze klom op in en ze waren uitgeschakeld, buigende rond bosrijke wegen tot een ander deel van de berg.
"Dit is mijn favoriete wandelweg," zei hij als ze omhoog getrokken tot een werkelijke parkeerplaats. Dat was een goed teken, dacht ze.
Ze gingen uit de auto en kregen hun packs strapped on en Dylan leidde de weg.
Amanda vond het alarmerende hoe snel je kan verdwalen in het bos. Ze hadden alleen wandelen voor een paar minuten en nu waren ze omringd door bomen. Zonder Dylan, wist ze niet weten wanneer ze weer veilig thuiskomen. Ze kon volg het spoor terug, zij verondersteld, maar het maakte haar af hoe het parcours kreeg in de eerste plaats.
Zij probeerde te houden met zijn tempo, maar haar korte benen waren niet toe.
"Langzamer!" riep ze hem na.
Het was net alsof hij me vergeten zijn metgezel was zo kort, of zelfs dat hij een maatje. Dylan leek prima op hun gemak voelen in het bos terwijl Amanda was een zenuwachtig wrak. Viel er een tak op de grond uit hun recht en ze geschrokken, steeds opeens stil.
"chill", zei hij, grinniken. "Het is gewoon een tak valt. Geen noodzaak voor alarm".
"How do you know?"
"Spider-Man", hij schertsend.
Ze besloot om hem het vertrouwen op deze. Ze hielden meandert door het bos, net na de trail. Op een gegeven moment Daniel gestopt.
"Kijk," zei hij, knielen.
Er waren drie grote prenten die doorheen het parcours. Amanda wisten niet wat ze waren. Misschien een wolf.
"Cougar" Daniel zei met een tevreden glimlach.
Amanda's ogen verbreed.
"Relax", zei hij geruststellend.
Makkelijk voor hem om te zeggen, dacht ze. Als u in een beer bij de geringste provocatie, dan is dat waarschijnlijk ook niet teveel zorgen wanneer u de nummers van een mountain lion, maar het was een ander verhaal voor een menselijke haar.
"Zeker," zei ze, een beetje aan de rand.
"Laten we verdergaan. Probeer te genieten," zei hij.
Ze bleven lopen, rond door de bossen. Het zonlicht was afgeleid van het dieper in dat ze gingen.
Amanda gevolgd Dylan. Ze doen een trekking op banenjacht gegaan. Amanda was zweten nu zelfs al was ongeveer vijftig graden. Het bos verstopt alle wind het voelde dus vochtig zelfs in de koele herfst lucht.
Na nog een paar momenten van wandelen, Dylan gestopt dood aangetroffen in zijn tracks.
"Wat is er aan de hand?" Amanda gevraagd, verwacht dat meer tracks van onverwachte wildlife.
Dylan wilde niet zeggen. Amanda geïntensiveerd naast hem en zag wat hij ziet. De tracks zijn zelfs groter dan de bergleeuwen. Ze vroegen ons af waar ze mee bezig waren en opeens had het gevoel dat ze niet wilt verblijven en uitzoeken.
"Het is", zei Dylan eindelijk.
"Wie?" vroeg ze, al kennen van het antwoord.
"Sean. Zijn fractie," zei hij en keek rond alsof ze misschien kunnen kijken.
"Wat betekent het?" Amanda gevraagd als zij kreeg meer en meer zenuwachtig.
"Het betekent dat ze geen respect voor mijn familie te verleggen."
Amanda stilgestaan en stille alsof dat kon haar handig. Zij beweerde dat zij haar unseen. Zij vreesden een herhaling van hun ontmoeting.
"Dat betekent dat het er uithalen," zei Dylan met finaliteit.
Amanda doorslikken hard. Wat was ze aan zichzelf in? Zou zij daarmee omgaan?
"Let's go", zei hij en ze namen uit de trail.
Hoofdstuk 5
De komende dagen waren moeizaam. Het was duidelijk dat Dylan was gestresste over wat eraan zat te komen. Amanda geprobeerd om hem ruimte en probeerde hem laten praten als hij wilde. Op vrijdagavond, ze gingen eten bij het diner. Hij ontmoette haar daar.
"Hé," zei ze met een glimlach.
"Hé," hij glimlachte terug. Hij verpakt zijn armen rond haar in een dikke knuffel. Ze nam in zijn geur. Hij rook naar de bergen, ruw en stevig. Manly.
Ze besteld en hun eten kwam. Ze zijn meestal aten in stilte. Tenslotte Dylan sprak.
"Hoe gaat u genieten van uw tijd in Mountain View, miss?" Hij geveinsde een land accent.
"Dat is niet eens hoe mensen uit rond hier praten," zei ze met een beetje lachen.
Het voelde goed te horen hem grapjes. Misschien was hij los. Misschien is dit alles wil omver, dacht ze.
Dylan glimlachte Gasfles verkeerd gemonteerd op haar, flitsende helderwitte tanden. Ze voelde haar buik draai naar mush zoals hij dat deed. Zij denken over waar ze onderbroken die nacht in zijn SUV. Ze vroegen ons af of zij wel het juiste ding door te stoppen met hem. Het maakte niet uit, ze zijn gesloten. Het zou toch beëindigd vanwege de aanval.
Ze probeerden niet te denken.
Ze gingen eten met meer grappen en gelach. Als dessert kwam Dylan wees uit het raam. Amanda voelde haar maag neerzetten. Zij hoopt het was niet wat ze dacht. Ze keek naar buiten.
Toen ze haar hoofd, Dylan gebruikt zijn lepel om slagroom op haar neus. Ze is terug met een glimlach. Ze was zo opgelucht dat ze niet eens naar
het humoristisch.
"Wat? Niet grappig?" vroeg hij, om de lepel in zijn mond en likt de extra slagroom uit.
Ze gedwongen een glimlach.
"cute", zei zij in gestileerde woede. "echt schattig."
Wanneer ze klaar dessert ze liepen naar hun auto's. Amanda voelde alsof ze zou vanwege wat zij zeggen. Ze was nerveuzer dan zij ooit had in haar leven.
"Waarom kom je niet terug op mijn plek?" Ze blurted out.
Dylan nam haar hand en glimlachte.
"Weet u het zeker?" vroeg hij.
"Ik ben positief," zei ze, meer zorgen dan zij werkelijk voelde.
Ze kuste hem op de wang en stapte in haar auto voordat ze kon zakenoordeel zelf. Met hem achter haar, reden ze terug naar haar ouders' hut.
Ze stapten uit en vergrendelde haar deur en wachtte voor Dylan om uit zijn Bronco. Dat was toen iets verplaatst in de hoek van haar ogen.
Ze slagroom haar hoofd rond te zien Sean wandelen in de bossen. Hij droeg een zwarte trui en jeans. Zijn vettige donker haar viel op zijn gezicht.
"I'm not here voor jou, city girl," zei hij tegen Amanda. "Of misschien ben ik," zei hij fluister met, likt zijn lippen.
Ze worden opgeslagen in een back-up.
"Dylan," zei ze. Ze voelde ze eindigde als nauwelijks meer dan een fluistering.
Dylan had gekregen uit de auto en stond naast haar.
"Uw rund niet met haar, Sean," zei hij en stapte naar voren.
Plotseling, Sean's twee look-alike handlangers weggegaan van het bos. Het was alsof ze kwamen uit het niets, Amanda dacht.
Ze keek vanuit haar aan Dylan en weer terug. Ze verschoven nerveus.
"Laat hem," zei ze, voordat ze denken. Ze stapte voor Dylan.
"Amanda!" Hij hissed.
"Nee!" zei ze terug. "Dit is belachelijk," zei ze met Sean. "Get out van hier en laat hem".
"Oh, meid", Sean zei met een lach. "Niet te veel hooi op uw vork".
Hij stapte naar voren en getraceerd een lange nagel van haar wang. Ze bij het gebrul van de sensatie van zijn aanrakingen. Het voelde alsof de hele wereld naar koud.
Dylan hutkoffer haar achter hem.
"Laten we dit even over," hij snauwde naar Sean.
Amanda terug en keken wat uitgeklapt.
Alle mannen gedaald tot hun handen en knieën. De transformatie werd begin. Ze nam nog een paar stappen terug. Dylan's gezicht verkrampte in pijn en zijn spieren gecontracteerde alsof hij had een epileptische aanval. Ze wilde stap in en stop hem maar ze wist het was buiten haar controle.
Plotseling, wit bont groeide uit zijn huid. Het was alsof hij werd verscheurd van binnen naar buiten wordt opnieuw geboren als iets volkomen onmenselijk. Amanda keek in horror.
Tenslotte werd overgenomen. De vier beren keken elkaar aan. Drie van hen aan de ene kant met Dylan anderzijds. Hij paced heen en weer, de omvang daarvan.
De beer dan was Sean racete vooruit, opvallend bij Dylan met klauwen. Dylan terugvielen op de grond rollende tweemaal en opstaan tegen Amanda's voeten. Hij liet er terug op de andere beren en opgeladen.
Dylan en Sean samengebald in een trommel aan de rand van het bos, beiden strijden voor dominantie. Haren vlogen ze bekrast en beetje bij elkaar, noch dat ze een voet in de strijd. De andere twee beren gepaced rondom de pestkop boos, wachtend op hun slagen.
Amanda voelde een zinkend gevoel in haar maag. Ze wist niet wat te doen. Ze pakte een tak die was op de begane naast haar en begon zij sloegen op de kap van de Bronco.
"Hier, assholes!" riep ze.
In koor, de twee zwarte beren die Sean's vrienden naar haar. Ze je zo, realiserend dat al hun aandacht nu richten op haar. Snel, ze stoven voor het bestuurdersportier van Dylan's SUV. Ze klommen in en smeet en vergrendelde de deur alleen in tijd te horen dat de tenen slijmen tegen het metaal van de SUV. Ze aftandse haar handen over haar oren in een poging om niet te horen dat het oor-scheurende geluiden.
De andere zwarte beer sprong op de motorkap van de Bronco en klauwen aan het raam. Onder het gewicht van de ruit begon te kraken. Amanda hoorde de strijd tussen Sean en Dylan escalatie buiten de auto. Ze roerei over de voorstoelen en in de rug, op zoek naar iets dat ze kunnen gebruiken tegen haar paar aanvallers.
Amanda klauwen de vloerplank op de achterbank, op zoek naar wat zij niet wisten. Een zaklantaarn haare hand. Hij was zwaar en metaal. Ze kon tegen één van hen, maar hoeveel schade zou doen? Ze hoorde de voorruit over te zwichten onder het gewicht van een van de beren, en het andere was gestaag nieuwsgierige het bestuurdersportier open. Ze sneller.
Buiten, ze hoorde wat klonk als een yelp en schokken verlopen. Zij hoopt dat zij was Sean. Wat was ze gaan doen als ze Dylan? Er was geen enkele manier kon ze verdedigen zich tegen drie beren. Ze had een uitweg te vinden.
Dat was toen ze vonden de schop.
Ze verpakt haar handen eromheen en worstelde om een manier te vinden om de achterdeur. Tot slot vindt ze het vrijgeven en roerei. De beer probeert te krijgen in de deur hoorde haar en geschud rond op de achterzijde. Toen haar hoofd uitgesprongen vanaf de zijkant van de auto, Amanda zwaaide de schop zo hard als ze kon, raken de beer in het gezicht met een verblindende barst. Hij stortte neer tot op de grond.
De andere beer had kroop naar de top van de Bronco en snauwde omdat hij keek haar je haar vriend. Zij hulp hijgde als ze keek op en zag de kolossale beast staring down naar haar. Ze begon te sprint naar het huis.
Recht tegenover haar, aangezien zij liepen, Sean en Dylan ging door haar in een snel omslaat, barreling rechtdoor richting de andere kant van het bos.
Amanda struikelde en voelde iets pak de zoom van haar jeans. Ze is te zien dat de beer dat was bovenop het Bronco. Ze begrepen het handvat van de schop omdat het haar getrokken dichterbij.
Ze rolde op haar rug en zwaaide de schop zo hard als ze kon bij de zwarte beer. Ze missen. Ze hoorde een plof en schokken verlopen van haar recht. Ze keek op en zag dat de grote witte Kermode bear gekeken worden gevloerd. Vreezen geknoopt in haar maag.
Ze zwaaide de shovel weer horen het knerpen van bladeren en dennennaalden komende dichter bij haar. Ze wist was Sean. Ze missen als de andere zwarte beer stoven haar hoofd uit haar weg. Hij laat een guttural grommen enzovoort.
Ze leunde voorover om te vechten op haar voeten als de beer bracht haar. Ze stond op en bracht de schop. De beer stapte terug. Ze gepauzeerd.
Sean in bear form kwam slenteren voor haar. Ze aarzelde een moment en hij op haar. Hij opende zijn mond om zijn scherpe tanden in haar nek, en ze was er rotsvast van overtuigd dat deze was hoe ze zou sterven. De shovel was net buiten bereik tot haar recht maar ze gespannen om dit voor elkaar te krijgen.
Dan komt er een witte ruis kwam springen over haar en smeet Sean in de grond. Het was Dylan. Hij was niet dood.
Ze streed om de schop en schiet ze zwaaide hem op de andere beer wie had gekeken. Met een barst, de metalen botst met haar schedel en bracht hem naar beneden. Amanda gedraaid om te zien waar de andere twee was gegaan.
Voor haar, de andere twee beren was opgestaan op hun achterpoten. De zwarte beer maakte een overstap naar go for Dylan's kwetsbare buik. Snel, Dylan uit de weg geruimd en de andere beer omgeschakeld. Wanneer het gebeurde, de beer vergrendeld zijn klauwen op de Black Bear's keel en met een verschrikkelijk helder crunch, de zwarte beer viel dood.
Amanda daalde haar schop als ze keken Dylan sleep het huis in de bossen. Ze probeerde haar ademhaling. Plotseling, een van de mannen had gekregen, niet langer in bear form. Hij racete naar grijp zijn vriend, om hem te helpen zijn voeten. Samen hebben ze sprintte onderaan in de tegenovergestelde richting.
Ze hoorde een knarsend geluid door het bos en daarna zag ze Dylan, naakt en bloeden, wandelen in de bossen. Zij rende naar hem en gooide haar armen om hem heen wikkelen hem in een innige omhelzing, die hij terug.
Amanda gedrapeerde Dylan's arm om haar heen en liep naar het huis. Ze liet hem in en neemt hem mee naar de douche. Hij was zo uit dat zij niet zeker wist dat hij kon verzorgen.
Ze is op het water en laat het gewoon warm genoeg. Ze getest met haar hand en hielp Dylan in. Het gle
ed uit en viel bijna, dus zij ontdaan van haar kleren uit en kreeg met hem.
Het warme water voelde goed op haar rug. Ze pakte zijn hand en hielp hem overeind. Hij keek uitgeput. Ze geschuimt een washandje en begon te wrijven bloed uit van hem. Ten eerste, ze veegde het af van zijn schouders en borst. Zij raakte een diepe claw mark en hij hissed pijn.
"I'm sorry," zei ze, in een poging om de rest van hem meer bezemsteel.
"Het is goed," antwoordde hij in een lage stem.
Passion For the Bear (Series 1, 2, 3 Compilation): White Spirit Bear Romance: Shifter, Erotic Romance, Suspense, Paranormal, New Adult Romance (Shifters Book 5) Page 59
