by Josh Law
"Het is in orde. Voordat je wist dat ik had al links ter wereld. Kan ik het weer doen als ik. Wie weet, misschien kom ik terug. Misschien zal ik maak het uit. Weirder dingen gebeurd." Ze waren beiden lachen, noch kunnen verzoenen.
"Help me, Nicky." Het was te laat. De keuze was gemaakt voor hen door de meedogenloze wereld.
Hoofdstuk 2:
Lucien was aangesloten op een mic. De sluipschutters hadden gehoord de bom perceel maar waren stikt van Whitehorse en bedrijf en kon niet losbreken om hun baas. De Wakers werden al slippend door de achterdeur. De Jaguar was al op de route. Deze keuze was voor haar gemaakt. Marilyn stond verbijsterd te kijken, Nicky zitten zijn handen door de tralies en begeleide Bacardi het hek beweegt zijn handen hoger als springplank spots tot aan de top en kon husselen. Hij laat haar klim op zijn schouders en verlicht haar op de grond.
Een kanonslag uit. Marilyn camerateams Renee om haar uit te voeren vanuit de shell vuil en zand. Het hek was ironisch genoeg in perfecte staat ondanks de schrille blast.
"Ze zijn al onderweg, meisje. Lijkt Whitehorse zich terugtrekt. Evac duurt niet zo lang als je slechts een handvol vluchtelingen te horen." Nick winked. Bacardi knikte.
"Ik kan hem klaar in 7 minuten bij het langste." Ze ingeslikt en ontkoppeld zijn gezicht. Alex was op de arts en had de staaf van het pistool in zijn gut, omarmde hem door zijn hoofd.
"Iedereen zoveel als trekt een vinger of vleermuizen een wimpers bij het kleine meisje en ik blaas zijn hoofd four winds!" Hij schudde Dr. Swift's hoofd heen en weer om te bewijzen zijn.
Nicky pakte zijn geweer.
"Je hebt hem, Bro?"
"Ja, ik heb hem."
"Goed laten bewegen. Ik heb u, meisje. Ogen op de prijs. Let's move." Hij keerde terug te kijken naar zijn moeder met een laatste grijnzende glimlach. Alex rondom spon en knikte in Renee's richting. Daarna werden ze verdwenen, kicking up het zand zo vol-automatische rondes neerdaalde op hun elke stap. Ze reed als dansers in lange, uitgestrekte zijkant-naar-zijkant serpentine lijnen, zoals de golven op een EKG.
Renee schreeuwde in afgrijzen en viel op de grond. Haar gezicht was grijs en haar gouden haren rezen over kriebels eindigt. Het toeval aanbeland naast haar een hand op haar schouder.
"Wij kunnen volgen het hek op het strand aan de andere kant van het eiland. Ze je alle bodembedekker ze kunnen krijgen om over afspringen en de jongens hebben hun handen vol!" kans's ogen groeide breed als zijn zus uithaalde een krassend uitdelen op hem.
"vloek! Nooit een tweede net te rouwen!" Ze spuugden. Kans back-up en stootte zijn knieën.
"Ze zijn niet dood, sis. U kunt treuren wanneer je een reden om." Zijn ogen stonden in brand maar zijn stem was zacht. Ze totaal overdonderd was op hem.
"Hij is rechts. Let's get a move on!" Riggs vastgeschroefd.
"Renee, het is ok." Clark gingen stiekem achter de vrouw en omringde haar taille, bergplaats haar naar haar voeten. Ze geschopt en gelachen.
"Nee! Deze stoppen! Klootzakken! Alle kleine klootzakken!" Ze uitgepraat met haar vuisten en gooide haar hoofd. Marilyn bekeken in horror. Hier was het één persoon die ze altijd gerekend op sterk te glippen, soul steeds zeep in de hitte van hun offer.
Dit moment van zwakte dat gedwongen sterkte in Marilyn's stervenden. Ze had geen keuze. Het was Renee's leven dat hing op haar vasthoudendheid.
"Luister! Je moet jezelf trekken samen, meisje! Herinner je je wat je zei tegen mij op de bus in Mexico?" Marilyn liep tot Renee als Clark drug haar in het zand.
Ze stopte even, Chance en Riggs uitvarende achter in hun stof omdat ze racete ter dekking van de toegangspoorten. Al Wakers te zien sprong wanhopig, het vertrouwen van de Jaguar te vangen en hen van de meedogenloze rotsen die als een natuurlijk voorkomende wand onder het lab's rising terug cliff.
Renee keek Marilyn wide-eyed. Ze had Marilyn de pep talk of a lifetime wanneer ze iets hadden gegijzeld op de Devil's Swan's bus.
"Ik heb u gezegd dat de strijd niet over tot u." Ze geslikt. Clark navolgen achter haar. Marilyn gedaald tot haar knieën en nam haar handen.
"Go on, Clark. Ze hebben jou nodig. Ik heb haar." Marilyn zwaaide hem aan. De dokter knikte en geschroefd.
"Don't let go, Renee".
"How do I keep hangen op? Hoe vaak moet ik oppassen?" Ze boog haar hoofd en ogen wapperen sporadisch.
Marilyn tilde haar gezicht in beide handen. Ze omarmde haar smerige wangen. Hun ogen weerspiegeld elkaars zielen.
"Luister, zus. Ik voel je. Elke bit van jouw pijn is mijn. U bent degene die vertelde me vastklampen aan dat licht met hand en tand verzet. Je zou niet ik geef op mijn zoon. I Won't let je op de jouwe. Ik krijg dat oorlog een hel, maar je verkoopt de jongens kort. Zij kunnen dit doen. Zij zijn geboren om dit te doen. Wat er nu gebeurt, moeten we ophouden onze uiteinde van het touw. We can't let deze politieke pestkoppen win at tug-of-War, meisje. We kunnen niet omdat onze zonen gewild zou hebben laten gaan." Ze voelde haar tranen breaking free. Er was geen tijd om te vallen nu. Toch is het niet alsof men tijd pech.
Renee knikte en roerei. Ze was niet sterk genoeg om zichzelf weer omhoog.
"Help me?"
"Natuurlijk!"
Marilyn hauled Renee aan haar voeten. Elke vrouw knieën waren kloppend als maracas, harmoniseren met de anderen. Ze trekt elkaar vooruit schrapen hiel over zand zoals manke mannen gedwongen te proberen en uit te voeren.
How to go on? Hoe te ademen? Er was geen wereld te redden als hun kinderen niet live te zien. Alleen dat "suspended animation van hoop heeft overtuigd. De crescendo niet klonk. Er was nog een halve kans.
Het was vijf minuten. Als Bacardi hadden zichzelf rechts, dan waren er slechts twee minuten voordat ze de bom op de jongens.
In getuige Bacardi loopt tussen oliedrums en batterijen ze uitrukken van de GI afgegeven Jeeps die rondom de kleine garage in het Lab's achtertuin. Nick en Alex had geleid tot doodslag om de gekke wetenschapper en enkele van zijn persoonlijke lijfwachten die erin geslaagd was van Cipriano en Whitehorse's draadkruis at Bay. Verschillende uitstekende shots opgeleid voor Bacardi maar Whitehorse had weten te stelen een Plexiglas plaat van één van de dode Lab bewakers en had navolgen naast haar voor haar, omdat zij werkte.
"Het is gedaan!" Bacardi sprong op en zitten twee duimen in de lucht zijn.
"You Got it, broer?" Nick naar Alex. Van de twee van hem, Alex was fysiek sterker. Hij had een hogere kans bestaat om deze jongens uit alleen dan Nick wilt.
"Heck Ja! Ik kan de hele dag!" Alex glimlachte als een van de bewakers scheuren een club zijn ribben. Hij boog over de wind was gestoten, maar uitgedraaid met zijn hoofd. Nick knikte en verdraaide rond draaien om Bacardi.
"Dat is het. Dit is afscheid." Hij heeft de knuppel in het hoenderhok had ze gemaakt uit een afgedankte mobiele telefoons één van de Wakers had gegooid met haar gesloten in zijn vuist.
"Nicky?" Bacardi bereikt en ontkoppeld zijn vrije hand.
"Je moet nu gaan! Don't give up! Vergeet niet ze hebben de bronze, maar u bent het brein!" Nick komvormige haar gezicht in zijn hand.
"I can't. Ik denk niet dat dit afscheid." Ze werd plotseling angstig, tranen in haar ogen, tanden gebalde. Nick geslikt. Bereikt en kuste haar voorhoofd.
"Je gonna be okay. Je hebt mijn motie van vertrouwen, Sport!" Hij glimlachte naar haar. Dit was de laatste keer dat hij ooit zou lachen. Voor het eerst, Bacardi zag het gevaar voor een echte tranen in zijn ogen. Zijn oogleden quivered, zijn leerlingen ontsluiting, de blanken was geworden.
Marilyn zag het hele ding als ze navolgen op de kustlijn, pikken alle kraker snipers die binnen pistol range van de titanium omheining. Ze verstarden, adem in de val trappen. Oh God, liefde kan pijn doen!
Nick stond langzaam terwijl de wind begon wervelen rond hem, kloppend zijn haren op de aarde gedraaid onder door de ploeg. Hij back afstand gezicht in de zon. Bacardi was stilgelegd in die plaats. Woorden waren uitgewisseld. Vervolgens Whitehorse pakte het teleurgesteld memorie meisje en liep. Hij dove like a swan via de lucht, landing in het water naast de Jaguar ontbreekt de rotsen door een föhn. Alle andere Wakers werden uitei
ndelijk duidelijk.
Alex kwam naar Nick's kant. Marilyn voelde Renee tekening dicht bij haar, zakken haar wapen als het moment bevroor hun zielen in ademloze verlangen. Oh God, dit kon niet worden achterhaald! Ze waren een meteoor ging op weg naar de aarde. Niemand kon stoppen.
De bewakers waren niet langer belemmerd besparen door een paar random shots van de Jaguar. Er zou geen houden nu. Als een zwerm sprinkhanen op het maïsveld, Dr. Swift en zijn trawanten geconvergeerde op de twee jongens, zin om ze te doden en nog veel erger.
Alex nam zijn broer's hand die gekoppeld de knuppel in het hoenderhok. Het was een bewuste poging om aan te tonen dat ze overeenstemming hebben bereikt over deze als één geheel. Ze opgeheven elkaars armen hoog in de lucht. Marilyn's hart gestopt. Haar binnenoren voelde alsof ze iets hadden lucht geplukt uit haar hoofd. Haar keel dicht.
"Nee!" Renee gehuild.
Ze drukt de 0328 samen met één ruk dat doorheen hun organen.
Er was een zwelling stilte werd onmiddellijk met een supernova van warmte en geluid zoals de zon viel uit de hemel en alles in de geschiedenis. De rush van de feniks vleugels gevolgd als die vlammen werden verspreid. Het hek werd omgesmolten voor hun ogen en de bomen knapte zoals takjes.
Marilyn pakte Renee lopen voordat ze zich realiseerden dat ze gingen verhuizen. Ze klom op sommige van de grillige rotsen en intrede in het water, peddelen als mad op het puin- doorzeefd schuim als de Jaguar direct aangedreven achteruit vanaf de wal.
Jaguars camerateams van het bord en begon te peddelen naar het forsaken eiland Cipriano uitgeschakeld los. Hij vervolgens uitgebreid deel van hun oude kooi naar de twee vrouwen. Ze werden dichtgemetseld uit het water en leg het ratelen op terrassen meer tegen schokken dan koud.
Marilyn roerei met de viper gesis van bomen in brand. Ze voelde haar hele psychologische proces morph van haar middelen te proberen geen enkele vraag beantwoord. Haar keel was kloppend. Wat hadden ze net gezien?
Nicolas was verdwenen? Het kind had ze riskeerde lijf en leden Kermis in de Hel voor zijn gegaan in rook opgaan voordat haar wakker ogen?
Ze passed out, verwelkende op de charbroiled deck.
Hoofdstuk 3:
De zee was bedekt met rook. Het prikte in hun gebit en gevangen hun zielen in stilte. Ze waren in de tropen maar de lucht voelde opeens frigide.
Marilyn bestedingsinflatie zelf, gezien vanuit de face to face. Renee zat het hoofd in de handen, wenend bitter nu met niemand om haar ervan te weerhouden. Bacardi was op haar knieën, staren terug op het eiland met een brede, quivering mond en één hand uitgeschoven. Zij mogen geen trok de trigger, maar zij had gebouwd de bom. Ze had gedood.
Sandra probeerde te rennen en een sprong in de open oceaan maar Brandon en Le Peyo betrapt haar. Zij ingeschreven bij Marilyn was zij shrieking aan de bovenkant van haar longen, maar ze konden geen woord zei ze. De blast nog terugzien in haar oren. Dit alles werd nog een verre droom verward. Eén ze wakker uit een moment, daagde terug in de strijd door Nicky's handen zweefden haar schouders.
Nicky was verdwenen.
De gedachte messteken haar in de borst met een snelle stoot. Zij gevangen haar adem met luide hijgen en draaide haar handen in haar T-shirt. Onmogelijk.
Nick en Alex waren definitief voorbij.
No Tears kwam. Ze zou verwachten, zoals de goedbedoelde gasten bij de begrafenis zou hij nooit hebben want hij had er geschrobd schoon van het universum, been deeltjes verspreid voor de wind weg te moffelen. Als goedwillende, spraak-vrienden maken no tears ooit zou dit recht.
Marilyn voelde zichzelf uit het dek op tremulous benen. Clark heeft gezeten naast haar, heen en weer om te zien of ze wakker. Hij keek naar haar, lippen trilt. Hij zat bij vele dood bedden zijn tijd als arts naar Zuid-Amerika. Hij had vele gewelddadige dood. Het zou de eerste keer dat iemand dat hij had verzorgd over iemand die veel te jong was doorgeslagen naar de hel terwijl hij stond terug en keken.
Marilyn keek in de zon. Zij ging op haar nu. De wind was huilende herinnert haar ze was mislukt. Alles was verloren. De wereld zou gaan. Ze kunnen net zo goed laten.
Nee.
Hij kan niet in zijn lichaam, maar zijn geest bleef bij haar. Marilyn kon voelen Nick in haar bloed, bewegen als lava aan de berg de keel.
Het waaide over haar haar. Het was Alex's affirmatie van zijn broer. Ze gesloten met haar ogen. Die wind die mist van de oceaan. Hun geesten omcirkelde haar met de kracht van beschermengelen, waardoor haar alle kracht die zij nodig had.
Ze waren gegaan, maar ze was nog aanwezig. Nog gebonden aan het vruchtvlees ondanks sterven met hen aan de binnenkant.
"Get it together! We hebben werk te doen." Zij naar het wiel. In hun verdriet, ze laten het schip gewoon wandelen, waarbij geen gehoor te geven aan het gebrom van motoren die op zoek zijn naar het open water.
Renee opgezochte verdoofd.
"Bent u gek geworden? It's over…zij-wij-"kans gebeld zijn handen.
"Het gaat niet over tot het laatste van ons dood zijn." Marilyn keek uit over het water. Cipriano hief zijn hoofd, ogen vermoeid. Hij glimlachte wistfully.
"Si. Sterven voor wat wij geloven in is het enige wat wij hebben te leven!" Hij rende naar zijn voeten.
Whitehorse gedraaid te kijken vanuit leunt tegen de mast.
"Het is wat ze gewild zou hebben. Ze hadden gelijk. We kunnen niet zomaar laten sterven voor niets, hoe hard zij misleidt ons. Terug in het zadel, dames en heren".
Cipriano geplukt een radio uit zijn riem.
"Tijd tot signaal Tito dat hij kan afbreken van ons nu. Waar we heen gaan, we moeten gaan staan." Hij knikte en werd een aantal knopjes.
"waarbij je gevraagd te worden. Ik veronderstel dat je de touwtjes in handen van onze kleine Lichtbrigade nu de jongen heeft officieel zijn voetbalschoenen. Waarheen, Kapitein?" Riggs geconfronteerd Marilyn ijzingwekkende gebalde zoals streed hij zelf zijn cool.
Ze liepaltijd op het wiel.
"Washington, D.C. is het tijd om dit proces full circle. Laat de wereld zien Guatavita voor wat ze is. Wij zullen sterven, Make no mistake. Maar we zullen sterven voor vrijheid. Misschien dan iemand die er… Eén gelukkige vrouw en haar zoon…iemand zal in vrede kan leven. In een vrije wereld. Die vrouw, dat kind, de vader dat ze elke avond. Zij moeten weten waarom ze kunnen hun kin met trots en noemen zichzelf vrije mensen.
Once upon a time, er waren twee jonge mannen. Twee broers. Hun namen waren Nicolas Avalon en Alex Vierra. Ze waren de moedigste kids die ooit heeft geleefd. Het was vanwege hun offer dat de The Star-Spangled Banner kan nog flap om een gek wetenschap Amerika. Vanweg dat leven en dood, zijn heilig. We mogen niet vergeten. Evenmin kan deze mensen. Branden. Help mij aan hen. " Marilyn keek Renee, zei haar achternaam op doel dat nimmer Alex's naam.
"iemand me enkele throttle! Oh, en prik dat zeil zodat we kunnen zorgen voor een beetje wind energie. We hebben een lange adem en we moeten alle snelheid We've got in dit super love boat eh?" Marilyn raakte de controles teder om te zien hoe ze werkten.
Hun geschreeuw van droefheid wendde zich tot een strijdkreet. Zij hadden slechts één doel. Dit was een kamikaze laatste staan. Voor de show en niet als een overwinning. Hij was gedoemd vanaf het begin. Zij zouden geen genoegen met drama. Het zou moeten worden gemarteld.
Le Peyo gingen naar het GPS systeem en begonnen met het programmeren van DC beach front coördinaten in te voeren. Cipriano bestreden worden met de radio.
"Oy! Yo, Tito. We hebben hem buiten het eiland. Bedankt voor scouting het water, maar u kunt trekken. Geen noodzaak om te komen naar ons!" Cipriano's wenkbrauwen verdraaid. Waarom werd Tito de jacht? Hij was niet ver genoeg om niet te zien dat ze gewist hun bestemming en kan nu worden overgelaten aan de spelers zelf.
"Sorry, 'mano. Ik kan niet zeker zijn van de betaling van een man die zijn graf binnenkort. Ja, ik heb besloten dat u nergens, tenzij het bij mij." Tito's stem weerklonk uit de kleine radio, bevriezing van hun oren.
"Ah, ik zie hoe." Cipriano's ogen kleiner is geworden.
"Dat klopt, amigo. Ik en mijn jongens…We komen ontvoeren".
Hoofdstuk 4:
>
Tito's verraad had gegooid de laatste Monkey Wrench in hun wanhopige akkerbouwers voor het leven. Marilyn stond verbijsterd en keek met rose getinte ogen als het jacht was op hen.
Cipriano gedraaid om te kijken naar haar met shock witte lippen. Judas was de laatste om 18.35 een crime scene. Niemand kon voorzien dat het minst van al zelf. Hoe kon hij zo'n gek idee? Als sicario, hij had geleerd om te spelen Het leven dichtbij de vest, koel en smart. Tito was de enige uitzondering. De smokkelaar uit Panama City was als een broer voor hem was de natuurlijke persoon naar toen de wereld reeling op haar hielen.
Hij keek naar Marilyn met de zon in zijn ogen als de boot halen. Ergens in het gezicht van deze ultieme bedrog, zijn gezicht was een schone lei, zegt. Hij plotseling en nam haar hand. Haar ogen oplichten.
"Senora…Je hebt dezelfde fire in your soul omdat uw zoon, alleen iets rustiger, denk ik, eh? Het is geen ontvoering als ik mezelf mezelf aan Hem. Om iets te doen met een rantsoen. Iets met de meesteres die haar zus killer en dat alles." Hij keek naar zijn mannen. Ze waren allemaal wan-faced. Le Peyo verdord onder deze woorden als een blad aan de vlam.
"Nee!" Hij begon te smeken maar Cipriano ontneemt hem een kijkje.
"Mijn kind zal live worden tien keer de man ik was." Hij knikte curtly aan Peyo bevindt en opeens Marilyn begrepen.
"Hij is uw zoon?"
De wind parted Cipriano's hair alsof de airbrushes wilden verspreiden inktkleur op het doek van deze scène en geven het einde een soort van betekenis. Andere dan de remorseful uiteraard. Hij streelt onderwijsruimte.
"Bekijk uw verlies, Marilyn. Ik dacht dat ik een man van staal. Sterk, misschien zelfs onverslaanbaar. Nu weet ik dat ik niet kon overleven, een klap voor mijn hart. Nicolas werd uitgehouwen uit dezelfde steen als mij. Ik wist niet dat hij goed is, maar ik zag mezelf groeien om voor hem te zorgen als een zoon." Zijn ogen vertelde haar dat hij zijn begonnen met zorg voor zijn moeder. Zij hulp hijgde naar adem, maar het was te laat.
"Ga nu! Leiden mijn mannen naar de laatste staan je te maken in Washington. De sparklers pretty, als niets anders." Hij brak in een run richting de Jaguar's boeg.
