Book Read Free

The Complete Plays

Page 51

by Aristophanes


  στρατιὰν τοσαύτην ὥστ᾽ Ἀθηναίους ἐρεῖν,

  ὅσον τὸ χρῆμα παρνόπων προσέρχεται. 150

  Δικ.: κάκιστ᾽ ἀπολοίμην, εἴ τι τούτων πείθομαι

  ὧν εἶπας ἐνταυθοῖ σὺ πλὴν τῶν παρνόπων.

  Θέωρος

  καὶ νῦν ὅπερ μαχιμώτατον Θρᾳκῶν ἔθνος

  ἔπεμψεν ὑμῖν.

  Δικ.: τοῦτο μέν γ᾽ ἤδη σαφές.

  Κῆρ. οἱ Θρᾷκες ἴτε δεῦρ᾽, οὓς Θέωρος ἤγαγεν. 155

  Δικ.: τουτὶ τί ἐστι τὸ κακόν;

  Θέωρος

  Ὀδομάντων στρατός.

  Δικ.: ποίων Ὀδομάντων; εἰπέ μοι τουτὶ τί ἦν;

  τίς τῶν Ὀδομάντων τὸ πέος ἀποτεθρίακεν;

  Θέωρος

  τούτοις ἐάν τις δύο δραχμὰς μισθὸν διδῷ,

  καταπελτάσονται τὴν Βοιωτίαν ὅλην. 160

  Δικ.: τοισδὶ δύο δραχμὰς τοῖς ἀπεψωλημένοις;

  ὑποστένοι μέντἂν ὁ θρανίτης λεὼς

  ὁ σωσίπολις. οἴμοι τάλας ἀπόλλυμαι,

  ὑπὸ τῶν Ὀδομάντων τὰ σκόροδα πορθούμενος.

  οὐ καταβαλεῖτε τὰ σκόροδ᾽; 165

  Θέωρος

  ὦ μόχθηρε σὺ

  οὐ μὴ πρόσει τούτοισιν ἐσκοροδισμένοις.

  Δικ.: ταυτὶ περιείδεθ᾽ οἱ πρυτάνεις πάσχοντά με

  ἐν τῇ πατρίδι καὶ ταῦθ᾽ ὑπ᾽ ἀνδρῶν βαρβάρων;

  ἀλλ᾽ ἀπαγορεύω μὴ ποιεῖν ἐκκλησίαν

  τοῖς Θρᾳξὶ περὶ μισθοῦ· λέγω δ᾽ ὑμῖν ὅτι 170

  διοσημία ᾽στὶ καὶ ῥανὶς βέβληκέ με.

  Κῆρ. τοὺς Θρᾷκας ἀπιέναι, παρεῖναι δ᾽ εἰς ἔνην.

  οἱ γὰρ πρυτάνεις λύουσι τὴν ἐκκλησίαν.

  Δικ.: οἴμοι τάλας μυττωτὸν ὅσον ἀπώλεσα.

  ἀλλ᾽ ἐκ Λακεδαίμονος γὰρ Ἀμφίθεος ὁδί. 175

  χαῖρ᾽ Ἀμφίθεε.

  Ἀμφ: μήπω γε πρίν γ᾽ ἂν στῶ τρέχων·

  δεῖ γάρ με φεύγοντ᾽ ἐκφυγεῖν Ἀχαρνέας.

  Δικ.: τί δ᾽ ἔστ᾽;

  Ἀμφ: ἐγὼ μὲν δεῦρό σοι σπονδὰς φέρων

  ἔσπευδον· οἱ δ᾽ ὤσφροντο πρεσβῦταί τινες

  Ἀχαρνικοί, στιπτοὶ γέροντες πρίνινοι 180

  ἀτεράμονες Μαραθωνομάχαι σφενδάμνινοι.

  ἔπειτ᾽ ἀνέκραγον πάντες, ὦ μιαρώτατε

  σπονδὰς φέρεις τῶν ἀμπέλων τετμημένων;

  κἀς τοὺς τρίβωνας ξυνελέγοντο τῶν λίθων·

  ἐγὼ δ᾽ ἔφευγον· οἱ δ᾽ ἐδίωκον κἀβόων. 185

  Δικ.: οἱ δ᾽ οὖν βοώντων· ἀλλὰ τὰς σπονδὰς φέρεις;

  Ἀμφ: ἔγωγέ φημι, τρία γε ταυτὶ γεύματα.

  αὗται μέν εἰσι πεντέτεις. γεῦσαι λαβών.

  Δικ.: αἰβοῖ.

  Ἀμφ: τί ἔστιν;

  Δικ.: οὐκ ἀρέσκουσίν μ᾽ ὅτι

  ὄζουσι πίττης καὶ παρασκευῆς νεῶν. 190

  Ἀμφ: σὺ δ᾽ ἀλλὰ τασδὶ τὰς δεκέτεις γεῦσαι λαβών.

  Δικ.: ὄζουσι χαὖται πρέσβεων ἐς τὰς πόλεις

  ὀξύτατον ὥσπερ διατριβῆς τῶν ξυμμάχων.

  Ἀμφ: ἀλλ᾽ αὑταιὶ σπονδαὶ τριακοντούτιδες

  κατὰ γῆν τε καὶ θάλατταν. 195

  Δικ.: ὦ Διονύσια,

  αὗται μὲν ὄζουσ᾽ ἀμβροσίας καὶ νέκταρος

  καὶ μὴ ᾽πιτηρεῖν σιτί᾽ ἡμερῶν τριῶν,

  κἀν τῷ στόματι λέγουσι, βαῖν᾽ ὅπῃ θέλεις.

  ταύτας δέχομαι καὶ σπένδομαι κἀκπίομαι,

  χαίρειν κελεύων πολλὰ τοὺς Ἀχαρνέας. 200

  ἐγὼ δὲ πολέμου καὶ κακῶν ἀπαλλαγεὶς

  ἄξω τὰ κατ᾽ ἀγροὺς εἰσιὼν Διονύσια.

  Ἀμφ: ἐγὼ δὲ φευξοῦμαί γε τοὺς Ἀχαρνέας.

  Χορός

  τῇδε πᾶς ἕπου δίωκε καὶ τὸν ἄνδρα πυνθάνου

  τῶν ὁδοιπόρων ἁπάντων· τῇ πόλει γὰρ ἄξιον 205

  ξυλλαβεῖν τὸν ἄνδρα τοῦτον. ἀλλά μοι μηνύσατε,

  εἴ τις οἶδ᾽ ὅποι τέτραπται γῆς ὁ τὰς σπονδὰς φέρων.

  ἐκπέφευγ᾽, οἴχεται φροῦδος. οἴμοι τάλας

  τῶν ἐτῶν τῶν ἐμῶν· 210

  οὐκ ἂν ἐπ᾽ ἐμῆς γε νεότητος, ὅτ᾽ ἐγὼ φέρων ἀνθράκων φορτίον

  ἠκολούθουν Φαΰλλῳ τρέχων, ὧδε φαύλως ἂν ὁ 215

  σπονδοφόρος οὗτος ὑπ᾽ ἐμοῦ τότε διωκόμενος

  ἐξέφυγεν οὐδ᾽ ἂν ἐλαφρῶς ἂν ἀπεπλίξατο.

  νῦν δ᾽ ἐπειδὴ στερρὸν ἤδη τοὐμὸν ἀντικνήμιον,

  καὶ παλαιῷ Λακρατείδῃ τὸ σκέλος βαρύνεται, 220

  οἴχεται. διωκτέος δέ· μὴ γὰρ ἐγχάνῃ ποτὲ

  μηδέ περ γέροντας ὄντας ἐκφυγὼν Ἀχαρνέας.

  ὅστις ὦ Ζεῦ πάτερ καὶ θεοὶ τοῖσιν ἐχθροῖσιν ἐσπείσατο, 225

  οἷσι παρ᾽ ἐμοῦ πόλεμος ἐχθοδοπὸς αὔξεται τῶν ἐμῶν χωρίων·

  κοὐκ ἀνήσω πρὶν ἂν σχοῖνος αὐτοῖσιν ἀντεμπαγῶ 230

  ὀξὺς ὀδυνηρὸς ... ἐπίκωπος, ἵνα

  μήποτε πατῶσιν ἔτι τὰς ἐμὰς ἀμπέλους.

  ἀλλὰ δεῖ ζητεῖν τὸν ἄνδρα καὶ βλέπειν βαλληνάδε

  καὶ διώκειν γῆν πρὸ γῆς, ἕως ἂν εὑρεθῇ ποτέ· 235

  ὡς ἐγὼ βάλλων ἐκεῖνον οὐκ ἂν ἐμπλῄμην λίθοις.

  Δικ.: εὐφημεῖτε, εὐφημεῖτε.

  Χορ.: σῖγα πᾶς. ἠκούσατ᾽ ἄνδρες ἆρα τῆς εὐφημίας;

  οὗτος αὐτός ἐστιν ὃν ζητοῦμεν. ἀλλὰ δεῦρο πᾶς

  ἐκποδών· θύσων γὰρ ἁνὴρ ὡς ἔοικ᾽ ἐξέρχεται. 240

  Δικ.: εὐφημεῖτε, εὐφημεῖτε.

  προΐτω σ᾽ τὸ πρόσθεν ὀλίγον ἡ κανηφόρος·

  ὁ Ξανθίας τὸν φαλλὸν ὀρθὸν στησάτω.
/>
  κατάθου τὸ κανοῦν ὦ θύγατερ, ἵν᾽ ἀπαρξώμεθα.

  Θυγάτηρ

  ὦ μῆτερ ἀνάδος δεῦρο τὴν ἐτνήρυσιν, 245

  ἵν᾽ ἔτνος καταχέω τοὐλατῆρος τουτουί.

  Δικ.: καὶ μὴν καλόν γ᾽ ἔστ᾽· ὦ Διόνυσε δέσποτα

  κεχαρισμένως σοι τήνδε τὴν πομπὴν ἐμὲ

  πέμψαντα καὶ θύσαντα μετὰ τῶν οἰκετῶν

  ἀγαγεῖν τυχηρῶς τὰ κατ᾽ ἀγροὺς Διονύσια, 250

  στρατιᾶς ἀπαλλαχθέντα· τὰς σπονδὰς δέ μοι

  καλῶς ξυνενεγκεῖν τὰς τριακοντούτιδας.

  ἄγ᾽ ὦ θύγατερ ὅπως τὸ κανοῦν καλὴ καλῶς

  οἴσεις βλέπουσα θυμβροφάγον. ὡς μακάριος

  ὅστις σ᾽ ὀπύσει κἀκποιήσεται γαλᾶς 255

  σοῦ μηδὲν ἥττους βδεῖν, ἐπειδὰν ὄρθρος ᾖ.

  πρόβαινε, κἀν τὤχλῳ φυλάττεσθαι σφόδρα

  μή τις λαθών σου περιτράγῃ τὰ χρυσία.

  ὦ Ξανθία, σφῷν δ᾽ ἐστὶν ὀρθὸς ἑκτέος

  ὁ φαλλὸς ἐξόπισθε τῆς κανηφόρου· 260

  ἐγὼ δ᾽ ἀκολουθῶν ᾄσομαι τὸ φαλλικόν·

  σὺ δ᾽ ὦ γύναι θεῶ μ᾽ ἀπὸ τοῦ τέγους. πρόβα.

  Φαλῆς ἑταῖρε Βακχίου

  ξύγκωμε νυκτοπεριπλάνητε

  μοιχὲ παιδεραστά, 265

  ἕκτῳ σ᾽ ἔτει προσεῖπον ἐς

  τὸν δῆμον ἐλθὼν ἄσμενος,

  σπονδὰς ποιησάμενος ἐμαυτῷ,

  πραγμάτων τε καὶ μαχῶν

  καὶ Λαμάχων ἀπαλλαγείς. 270

  πολλῷ γάρ ἐσθ᾽ ἥδιον, ὦ Φαλῆς Φαλῆς,

  κλέπτουσαν εὑρόνθ᾽ ὡρικὴν ὑληφόρον

  τὴν Στρυμοδώρου Θρᾷτταν ἐκ τοῦ Φελλέως

  μέσην λαβόντ᾽ ἄραντα καταβαλόντα

  καταγιγαρτίσ᾽ ὦ 275

  Φαλῆς Φαλῆς.

  ἐὰν μεθ᾽ ἡμῶν ξυμπίῃς, ἐκ κραιπάλης

  ἕωθεν εἰρήνης ῥοφήσει τρύβλιον·

  Χορ.: οὗτος αὐτός ἐστιν, οὗτος. 280

  βάλλε βάλλε βάλλε βάλλε,

  παῖε παῖε τὸν μιαρόν.

  οὐ βαλεῖς; οὐ βαλεῖς;

  Δικ.: Ἡράκλεις τουτὶ τί ἐστι; τὴν χύτραν συντρίψετε.

  Χορ.: σὲ μὲν οὖν καταλεύσομεν ὦ μιαρὰ κεφαλή. 285

  Δικ.: ἀντὶ ποίας αἰτίας ὦχαρνέων γεραίτατοι;

  Χορ.: τοῦτ᾽ ἐρωτᾷς; ἀναίσχυντος εἶ καὶ βδελυρὸς

  ὦ προδότα τῆς πατρίδος, ὅστις ἡμῶν μόνος 290

  σπεισάμενος εἶτα δύνασαι πρὸς ἔμ᾽ ἀποβλέπειν.

  Δικ.: ἀντὶ δ᾽ ὧν ἐσπεισάμην οὐκ ἴστε. μἀλλα᾽ ἀκούσατε.

  Χορ.: σοῦ γ᾽ ἀκούσωμεν; ἀπολεῖ· κατά σε χώσομεν τοῖς λίθοις. 295

  Δικ.: μηδαμῶς πρὶν ἄν γ᾽ ἀκούσητ᾽· ἀλλ᾽ ἀνάσχεσθ᾽ ὦγαθοί.

  Χορ.: οὐκ ἀνασχήσομαι· μηδὲ λέγε μοι σὺ λόγον·

  ὡς μεμίσηκά σε Κλέωνος ἔτι μᾶλλον, ὃν ἐγὼ 300

  κατατεμῶ ποθ᾽ ἱππεῦσι καττύματα.

  σοῦ δ᾽ ἐγὼ λόγους λέγοντος οὐκ ἀκούσομαι μακρούς,

  ὅστις ἐσπείσω Λάκωσιν, ἀλλὰ τιμωρήσομαι.

  Δικ.: ὦγαθοὶ τοὺς μὲν Λάκωνας ἐκποδὼν ἐάσατε, 305

  τῶν δ᾽ ἐμῶν σπονδῶν ἀκούσατ᾽, εἰ καλῶς ἐσπεισάμην.

  Χορ.: πῶς δέ γ᾽ ἂν καλῶς λέγοις ἄν, εἴπερ ἐσπείσω γ᾽ ἅπαξ

  οἷσιν οὔτε βωμὸς οὔτε πίστις οὔθ᾽ ὅρκος μένει;

  Δικ.: οἶδ᾽ ἐγὼ καὶ τοὺς Λάκωνας, οἷς ἄγαν ἐγκείμεθα,

  οὐχ ἁπάντων ὄντας ἡμῖν αἰτίους τῶν πραγμάτων. 310

  Χορ.: οὐχ ἁπάντων ὦ πανοῦργε; ταῦτα δὴ τολμᾷς λέγειν

  ἐμφανῶς ἤδη πρὸς ἡμᾶς; εἶτ᾽ ἐγώ σου φείσομαι;

  Δικ.: οὐχ ἁπάντων, οὐχ ἁπάντων· ἀλλ᾽ ἐγὼ λέγων ὁδὶ

  πόλλ᾽ ἂν ἀποφήναιμ᾽ ἐκείνους ἔσθ᾽ ἃ κἀδικουμένους.

  Χορ.: τοῦτο τοὔπος δεινὸν ἤδη καὶ ταραξικάρδιον, 315

  εἰ σὺ τολμήσεις ὑπὲρ τῶν πολεμίων ἡμῖν λέγειν.

  Δικ.: κἄν γε μὴ λέγω δίκαια μηδὲ τῷ πλήθει δοκῶ,

  ὑπὲρ ἐπιξήνου ᾽θελήσω τὴν κεφαλὴν ἔχων λέγειν.

  Χορ.: εἰπέ μοι τί φειδόμεσθα τῶν λίθων ὦ δημόται

  μὴ οὐ καταξαίνειν τὸν ἄνδρα τοῦτον ἐς φοινικίδα; 320

  Δικ.: οἷον αὖ μέλας τις ὑμῖν θυμάλωψ ἐπέζεσεν.

  οὐκ ἀκούσεσθ᾽; οὐκ ἀκούσεσθ᾽ ἐτεὸν ὦχαρνηίδαι;

  Χορ.: οὐκ ἀκουσόμεσθα δῆτα.

  Δικ.: δεινά τἄρα πείσομαι.

  Χορ.: ἐξολοίμην, ἢν ἀκούσω.

  Δικ.: μηδαμῶς ὦχαρνικοί.

  Χορ.: ὡς τεθνήξων ἴσθι νυνί. 325

  Δικ.: δήξομἄρ᾽ ὑμᾶς ἐγώ.

  ἀνταποκτενῶ γὰρ ὑμῶν τῶν φίλων τοὺς φιλτάτους·

  ὡς ἔχω γ᾽ ὑμῶν ὁμήρους, οὓς ἀποσφάξω λαβών.

  Χορ.: εἰπέ μοι, τί τοῦτ᾽ ἀπειλεῖ τοὔπος ἄνδρες δημόται

  τοῖς Ἀχαρνικοῖσιν ἡμῖν; μῶν ἔχει του παιδίον

  τῶν παρόντων ἔνδον εἵρξας; ἢ ᾽πὶ τῷ θρασύνεται; 330

  Δικ.: βάλλετ᾽ εἰ βούλεσθ᾽. ἐγὼ γὰρ τουτονὶ διαφθερῶ.

  εἴσομαι δ᾽ ὑμῶν τάχ᾽ ὅστις ἀνθράκων τι κήδεται.

  Χορ.: ὡς ἀπωλόμεσθ᾽. ὁ λάρκος δημότης ὅδ᾽ ἔστ᾽ ἐμός.

  ἀλλὰ μὴ δράσῃς ὃ μέλλεις· μηδαμῶς ὦ μηδαμῶς.

  Δικ.: ὡς ἀποκτενῶ, κέκραχθ᾽· ἐγὼ γὰρ οὐκ ἀκούσομαι. 335

  Χορ.: ἀπολεῖς ἄρ᾽ ὁμήλικα τόνδε φιλανθρακέα;

  Δικ.: οὐδ᾽ ἐμοῦ λέγοντος ὑμεῖς ἀρτίως ἠκούσατε.

  Χορ.: ἀλλὰ γὰρ νῦν λέγ᾽, εἴ σο�
� δοκεῖ, τόν τε Λακεδαιμόνιον

  αὐτὸν ὅτι τῷ τρόπῳ σοὐστὶ φίλος·

  ὡς τόδε τὸ λαρκίδιον οὐ προδώσω ποτέ. 340

  Δικ.: τοὺς λίθους νύν μοι χαμᾶζε πρῶτον ἐξεράσατε.

  Χορ.: οὑτοιί σοι χαμαί, καὶ σὺ κατάθου πάλιν τὸ ξίφος.

  Δικ.: ἀλλ᾽ ὅπως μὴ ν᾽ τοῖς τρίβωσιν ἐγκάθηνταί που λίθοι.

  Χορ.: ἐκσέσεισται χαμᾶζ᾽· οὐχ ὁρᾷς σειόμενον;

  ἀλλὰ μή μοι πρόφασιν, ἀλλὰ κατάθου τὸ βέλος. 345

  ὡς ὅδε γε σειστὸς ἅμα τῇ στροφῇ γίγνεται.

  Δικ.: ἐμέλλετ᾽ ἄρα πάντως ἀνήσειν τῆς βοῆς,

  ὀλίγου τ᾽ ἀπέθανον ἄνθρακες Παρνήθιοι,

  καὶ ταῦτα διὰ τὴν ἀτοπίαν τῶν δημοτῶν.

  ὑπὸ τοῦ δέους δὲ τῆς μαρίλης μοι συχνὴν 350

  ὁ λάρκος ἐνετίλησεν ὥσπερ σηπία.

  δεινὸν γὰρ οὕτως ὀμφακίαν πεφυκέναι

  τὸν θυμὸν ἀνδρῶν ὥστε βάλλειν καὶ βοᾶν

  ἐθέλειν τ᾽ ἀκοῦσαι μηδὲν ἴσον ἴσῳ φέρον,

  ἐμοῦ ᾽θέλοντος ὑπὲρ ἐπιξήνου λέγειν 355

  ὑπὲρ Λακεδαιμονίων ἅπανθ᾽ ὅσ᾽ ἂν λέγω·

  καίτοι φιλῶ γε τὴν ἐμὴν ψυχὴν ἐγώ.

  Χορ.: τί οὖν οὐ λέγεις, ἐπίξηνον ἐξενεγκὼν θύραζ᾽,

  ὅ τι ποτ᾽ ὦ σχέτλιε τὸ μέγα τοῦτ᾽ ἔχεις; 360

  πάνυ γὰρ ἔμεγε πόθος ὅ τι φρονεῖς ἔχει.

  ἀλλ᾽ ᾗπερ αὐτὸς τὴν δίκην διωρίσω,

  θεὶς δεῦρο τοὐπίξηνον ἐγχείρει λέγειν. 365

  Δικ.: ἰδοὺ θεᾶσθε, τὸ μὲν ἐπίξηνον τοδί,

  ὁ δ᾽ ἀνὴρ ὁ λέξων οὑτοσὶ τυννουτοσί.

  ἀμέλει μὰ τὸν Δἴ οὐκ ἐνασπιδώσομαι,

 

‹ Prev